#13 (1403)

Kylien, jogiloin, järvilöin, niittylöin, peldoloin, mečästys- da kalastuskohtien nimet äijän midä voijah sanelta kodirannan mennyös aijas. Myö voimmo tiijustua, ket elettih tiä enne meidy, konzu hyö tuldih tänne da min periä, midä ruattih, kunne hävittih. Paikannimiehäi on äijy, net ei muututa, pidäy vai maltua oigieh lugie da ellendiä niidy. Täl kerdua paikannimilöin avul tiijustammo enämbän Iänis- libo Oniegujärven päivännouzurannan mennyös aijas da tämän čupun etnizes histouries.

Duumaičittogo työ konzutahto, kui eletäh sogiet rahvas? Työ voitto tiijustua, kui hyö eletäh. Moskovas on muzei, kuduan ozutteluu ei sua kaččuo, ga voibi koskie!

Tallinnas meren rannal enne sijaičči lendovalgamo, kuduas oli ruokos da kohendettavannu gidrolendokonehtu. Nygöi suures lendovalgamon aitas ruadau Estounien Merimuzei, kuduas voibi tuttavuo merihistourieh da kaččuo erilazii laivoi.

Hyvyönluadii projektu “Kannet mieros” algavui Karjalas mennyt vuon sygyzyl. Silloi täh projektah yhtyi Periodika-julguamogi.

Tämännimini kirja tuanoin šattu käsihini. Ta ihaššuin šuurešti, kun huomasin, jotta še on miun omašta kotikyläštä. Melkein šamašša alko vilahella tuttuja nimijä ta paikkoja. Juštih niitä, mit lämmitetäh šyväintä koko ijän. Tai kirjan kanšikuvašta niise kaččou tuttavannäköni naini. Niin ni himottais kyšyö: “Kenpä šie olet?”

Vuokkiniemen koulu oli rakennettu šuomelaiset. Kylän eläjät paissah karjalan kieltä, juuvvah šuomelaista kahvie ta pahekšitah, jotta ulkomuapaššissa ei riitä šivuja.

Karjalan Kanšallisen teatterin taitehellini johtaja, runoilija, dramakirjuttaja, Petroskoin konservatorijan näyttelijäkurššin johtaja Sergei Pronin täytti 55 vuotta. Monet tiijetäh häntä Seppo Kantervon peittonimellä, Laukkurit-, Lembi-, Sinitaivaan laulu-, Koti -näytelmöjen luatijana.